در اولین نگاه، سؤالی که به ذهن متبادر می‌شود؛ این است که این کودکان از کجا می‌آیند و به کجا می‌روند. نقطه آغاز روزشان کجا است و مأمن و پناهگاهشان کجا؟ پول حاصل از رفت و آمد مردم و نشستن کنار پیاده‌رو را به چه کس یا کسانی می‌سپارند؟ پاسخ سؤال اول را کسانی درمی‌یابند که اگر بر حسب اتفاق صبح خیلی زود در خیابان تردد کنند، وانت نیسان‌هایی را می‌بینند که انبوهی از کودکان خواب آلود را روی هم مانند بسته‌های پستی انباشته‌اند تا به مقصد یعنی محل کارشان برسانند و در آخرین دقایق شبانگاه، باز تکرار راه، پیموده شده است؛ چهره‌های خسته، گرسنه و خواب‌آلوده کودکان،
پاسخ سئوال دوم برمی‌گردد به خانواده‌ها و یا سرپرستان این کودکان خیابانی
۵ نظر:
می شود نوشت تمام پهنای خیابان، طرح آخرین ستاره ی منظومه شمسی است!
فقط باید به حال خودمون تاسف بخوریم...همین!
فقط باید به حال خودمون تاسف بخوریم..همین!
میتونی فکر کنی که :
اگه تو خدائی نکرده جای اون بودی چه حسی داشتی ... ؟
میتونی وسط خیابون بشینیو نگاههای تحقیر آمیزی رو ببینی که از نگاهشون سوزش دلشون معلومه ؟
عکست یه حس عجیبی بهم میده , آدم احساس میکنه که بچه میخواد داد بزنه و بگه من مگه چه گناهی کردم که باید با شما فرق کنم ؟
خیلی عکس خوبی بود و آدم و به فکر فرو میبره ...
ممنون
فقط میشه گفت:
I Am Realy SORRY!!!!
ارسال یک نظر